Mam ogromną niechęć do wszystkiego, co klasyczne.

Niestety, co jakiś czas muszę odwiedzać dalszą rodzinę (która, mam nadzieję, nie przeczyta tego bloga), która jest wielbicielami klasyki.

Oboje ubrani jakby przed chwilą wyszli z francuskiego przyjęcia dla książąt, zero uśmiechu, tylko jakieś dziwne miny i wytworne gesty.

Dom, oczywiście w stylu starego dworku, w środku mnóstwo ciężkich klasycznych, drewnianych mebli, ciężkich zasłon i miliony gadżetów: wazonów, kryształów, postaci z porcelany i Bóg wie czego jeszcze. I zapomniałabym – to też wielbiciele muzyki klasycznej… Ostatnio skłóciliśmy się, gdy urządzałam swoje poddasze, które w końcu zostało wyremontowane na tyle, abym mogła się już tam przeprowadzić.

Poszło oczywiście o wystrój. Wujostwo, jakby nie było, zaraz przyjechało nie tylko z szeregiem mądrych rad, ale i z gotowymi katalogami, w których już pozaznaczali odpowiednie elementy wyposażania dla mojego poddasza.

Skończyło się na godzinnej kłótni, po której odjechali obrażeni na cały świat. A wszystko przez to, że znalazlam sklep firmy , które projektowane są chyba przez kogoś, kto tak jak ja kocha śmiało zarysowane linie, lekkość i prawdziwą stylową ekstrawagancję. Ponieważ jestem kawoszem, w moim poddaszu nie mogło zabraknąć nowoczesnego stolika kawowego. Znalazłam coś pięknego – jedna długa, zagięta na końcach, szklana tafla, oparta na dwóch, delikatnych, chromowanych nóżkach. Cudo! Znalazł się też równie ekstrawagancki mebel, na którym mam zamiar umieścić swoje liczne książki i płyty. Na razie zamieszczam jego zdjęcie jeszcze w stanie surowym, zaraz po zmontowaniu. Fajnie pasuje do paneli podłogowych, które są w podobnym kolorze. Na ścianie znajdzie się jeszcze wielka, nowoczesna fototapeta z ogromnymi słuchawkami – nie może być inaczej w mieszkaniu wielbicielki muzyki. I co najważniejsze – zostanie dużo przestrzeni. Nie cierpię ciasnoty. I klasyki.